सृष्टी

📖 प्रस्तावना :

                      ही कविता एका आत्ममग्न लेखकाची सृष्टीशी झालेली गूढ आणि भावनिक संवादाची कहाणी आहे. “मी” म्हणजे कविचं अंतरंग – जे कधी स्वतःत हरवतं, तर कधी सृष्टीत विलीन होतं. कवितेतून सृष्टीच्या अस्तित्वाचे प्रश्न, त्या सृष्टीने दिलेल्या भावना, आणि जगण्यातून निर्माण होणारा रस प्रकट होतो. ही केवळ कविता नाही, तर एक भावनात्मक शोधयात्रा आहे.

🌿 अर्थ :

कवितेतील “मी” हा केवळ एक व्यक्ती नाही, तर एक चैतन्य. आरशात दिसणारं प्रतिबिंब असो किंवा सृष्टीतील तेजस्वी सूर्यासारखा आत्मभाव – हा “मी” सृष्टीशी एकरूप होण्याचा प्रयत्न करतो आहे.

• सृष्टीचं पोखरणं म्हणजे तिला अनुभवणं, तिच्याशी तादात्म्य पावणं.

• नशा ही फक्त दारूची नाही, तर भावनांची, कलेची, अनुभवांची असते.

• प्रत्येक भावनेचा जन्म सृष्टीच्या प्रेरणेतून झालेला आहे – म्हणूनच ती सृष्टी बघणं, तिच्यात मिसळणं, ती का आहे हे समजून घेण्याचा प्रयत्न ही कविता करते.

✅ निष्कर्ष :

कविता आपल्याला सांगते की, सृष्टी केवळ बाहेर नाही, ती आपल्या आतही आहे. स्वतःचं अस्तित्व शोधताना आपण तिच्याकडे पाहतो, आणि तिनेच आपल्याला भावना दिल्या आहेत – याची जाणीव होते. म्हणूनच, सृष्टीला पाहणं म्हणजे स्वतःकडे पाहणं आणि उलटंही.