सांगते उगाच तुला
🌸 प्रस्तावना :
प्रेमकथा जशा सुंदर असतात तशाच काही वेळा त्या थकवणाऱ्या, घुसमटणाऱ्या आणि मनावर ओझं टाकणाऱ्या असतात. काही वेळा मनातली कडवटपणाची, घुसमटीची भावना आपण दडपून ठेवतो – पण जेव्हा ती बाहेर पडते, तेव्हा ती अशा हळव्या कवितांच्या रूपात उमटते.
‘सांगते उगाच तुला’ ही कविता आहे त्या क्षणाची,
जेव्हा एक स्त्री (किंवा प्रियकर/प्रियसी) आपल्या मनात साचलेल्या भावनांना आवर घालू शकत नाही.
तिचं मन आता रडत नाही – ते बोलतं.
ते सांगतं की हे प्रेम होतं, पण आता ते ओझं झालं आहे.
ही कविता वाचताना वाचकाला एकाच वेळी विरह, राग, आणि स्वतःची सुटका जाणवते.
 |
| सांगते उगाच तुला |
✨ अर्थ (स्पष्टीकरण):
-
“ठेवू मनात कशाला दाटवुनी / झाले फार हे मतलबी” – मनात दडवून ठेवलेल्या भावना आता बाहेर येत आहेत. नातं मतलबी, स्वार्थी झालंय असं जाणवतं.
-
“मनास चिघळुनी चाखले खारट आसवांचे थेंब” – प्रेमाच्या वेदनांचे, अश्रूंचे चटके बसलेत.
-
“खूप दिलेस तू प्रेम / न जुमनता जगाला / बस झाले आता” – जरी प्रेम होतं, तरी आता तेही थकवणारं झालं आहे.
-
“धरले तू मला हदयाशी / झाली अवहेलना तुझी” – तिला/त्याला एकेकाळी आदराने धरलं, पण आता त्या नात्यात अपमान आहे.
-
“विनवणी करिते तुजला / सोड एकटे मला आता / नाही खेळायचे तुझ्याशी” – ही ओळ खरीच या कवितेचा गाभा आहे – आता ती स्वतःला मुक्त करायचं ठरवते आहे.
ही कविता म्हणजे नात्यातून बाहेर पडण्याची हळवी घोषणा.
🧡 निष्कर्ष (Conclusion):
‘सांगते उगाच तुला’ ही कविता सांगते की कधीकधी नातं टिकवण्यापेक्षा स्वतःला वाचवणं महत्त्वाचं असतं.
ही कविता रडत नाही – ती ठामपणे सांगते: “बस झाले आता.”
म्हणजेच, प्रेमाच्या तुटलेल्या बंधातूनही स्वतःला सावरून घेण्याची ताकद दाखवणारी ही एक हृदयस्पर्शी कविता आहे.